وه چه افشان می کند
گیسوی شالی
باد!
می نشیند سبزِ رُستن
برنگاهم مست
بی کران تا بی کران
آغوش شالیزار.
رقص گنجشک
شاد!
ترس می بازد مترسک
در هجومِ هرچه باداباد
فوج فوج مستِ بازیگوش
چون عروسانی خرامان.
گاه بر لب آه
ماتِ آواز خموشِ مست
شالیزار
فاتحی از دور
داسَکی بسته کمر
آرام
چون خدای این همه آباد
می گشاید دست
می خرامد رام شالیکار.
آه
من
چه
دل
تنگم!
