سپتامبر2011
همچو ویرانه نه در دارم و نه دیواری
دل خوش ِ باده وُ مستی وُ شب بیداری
خانه ویران شده آواره ی بیگانه سرای
جان زآغوش وطن دور چه ام پنداری
آه ز اندوه بخون خفتن یاران ای داد
سوگوارانه چه گویم من از این بیزاری
من زاندوه رفیقان چو سیاووشانم
خونفشان گشته از این داغ کنم خونباری
من به آوازِ غمِ خویش فغان می دارم
تو چه گویی که چنینی یا چنان میداری
روزگار ِ من وُ ما هم چه سیه رفت دریغ
نه بهاری نه هم آوای دلی، دلداری
من ترا دارم وُ از بخت من اما دوری
دوری ِ ما نشود سر، نشود دیداری
یار ِ دور من از این دلشده، کی می داند
که فغان است فغان کس نکند غمخواری
زخمه ی تار فغان دل من می خواند
داد از این باده که مستی ندهد، هشیاری
آی دلخونم از این بودن هم هست وَ نیست
با خیال من ِ ویرانه چه سِرّی داری!؟
من خراب غم خویشم چو نی می نایم
بشنوی نای مرا گوش دل ار بسپاری
از مجموعه غزلهای رقص خیال
