رفته ام رشت دگرباره به ایرانم من!
آن چنان مست خیالم که گیلانم من!
راهی ام، منجیل وُ رودبار وُ زرستم
آباد،
جاری ام همچو سپیدرود سراوانم من!
مانده ام رشت روم!؟ یا که بپیچم "لاکان"!
هر دو راهَم بخدا رشت وَ لاکانم من!
می ندانم که ز"فرهنگ" روم "پورده عراق"!؟
هم "خمیرانم" وُ هم "چهار برارانم" من!
سعدی را "اوستاسرا" پیچم؟
یا "خطه ماشین"!؟
وای! "زرجوبم" وُ از پُل، سرِ "میدانم"
من!
می روم، مستِ خیالم! چه شده است "شاقاجی"!
من که "سنگر" نشدم از چه "کوچیصفانم" من!
از چه در حومۀ رشتم شده است آبادان!؟
که چنین با اتوبوس رشت آبا دانم من!
مگرمهمان دارد رشت من از خوزستان!؟
من که رشتم! زچه در فارس وُ کرمانم من!؟
نه! خیال است مرا! رشت شدم زاین سامان!
از همان روست که در رشت خیابانم من!
کوچه هایش گذرم هست روان کودکی ام
آه عاشق شده ام "ساغریسازانم" من!
خاریمام، مسگران راستۀ بززازان
سرکشان
می روم وُ محوِ دُکانانم من!
زرگران راسته که نگذشته چرا"سرخبنده"
من
چرا گم شده ام جانسپارانم من!
من
که سرچشمه ندیدم، نشدم استلخ!
وای
از
چه گیجم زکجا سبزه میدانم من!
رفته ام "بیستون" وُ "رازی" وُ لاکانی باز
شده ام مدرسه رُو، وای چه درسخوانم من!
در گذر می گذرند، مدرسه ها باز هنوز
یار در پیش وُ چه عاشق شده حیرانم من
دیپلمم زیر بغل عصر، خیابان، بیکار!
"پُزِ عالی جیبِ خالی"، چه هراسانم من!
نه دگر رقص خیال است کزاندازه گذشت
غربتم، غربت تلخی که به زندانم من!
گیل آوایی تو دگر چشم بپوشان زخیال
گرچه در غربتم اما همه ایرانم من!
.غربتم، غربت تلخی که به زندانم من!
گیل آوایی تو دگر چشم بپوشان زخیال
گرچه در غربتم اما همه ایرانم من!
منجیل، رودبار، رستم آباد، سراوان در مسیر تهران به رشتند. لاکان، خمیران، چهاربراران، ساغریسازان، خاریمام(خواهرامام)، مسگران راسته(راستۀ مسگران) راستۀ بزّازان، سرخبنده( خیابان کورش فعلی)، سرچشمه، جانسپار، استلخ(استخر)، سبزه میدان(سبزمیدان!)سعدی، اوستاسرا، خطه ماشین، زرجوب و میدان(
بازارچۀ زرجوب)، رازی از محله های شهر رشتند. لاکان اسم یک محل و لاکانی اسم یک خیابان در رشت است. شاقاجی و سنگر از شهرکهای حومۀ رشتند. کوچیصفان یا کوچصفهان هم همینطور! شاید خودش یک شهر شده! نمی دانم! آبادان هم در این غزل! به تازگی از حومه های رشت شده است!
