شهرِ در غربتِ من املش و لاجانم باش
در برم گیرچو رشت، ساغریسازانم باش!
تاسیان برد مرا از دلِ غربت گیلان
گیلکانه بغلم گیر و چو گیلانم باش
رشت اگر نیست خیال است مدد این سامان
گر وطن غربتِ من، غربتِ ایرانم باش!
اشکها ریخته ام خلوتِ خود از بیداد
غربتم گرچه ولی با من وُ ویرانم باش
تا شوی مرهم زخم دل رفته به دیار
انزلی، فومن وُ شفت،قلعۀ رودخانم باش!
گیلکانه چه کنم داد از این سینه دران
دورم از رشت و کمی هم پیله میدانم
باش!
گرچه ام بخت نشد یار کنم ایران شاد
آرزو مانده به دل لیک اُمیدآنم باش
دیده می بارد و دل رفته وطن حیرانم
آه از این غربت وُ یادی تو زیارانم باش
این چنین مست خیال است گیل آوایی باز
با منِ دلشده لختی چو بیجارانم باش!
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر