دستهای به اندوه
تنهایی خویش می شمارد اگر
روزی
از همین روزهای بیگانگی
خورشید بی دریغ می پاشاند
بر سیاهی روزگار ما.
روزی که دیر نیست
له لۀ خیابانهای غمگین
به پایکوبی ما
سیراب می شود.
سبزهای به ماتم
پوست می اندازند به ناگزیر
تو
من
ما
این خاک را به بهار می بریم.
آفتاب از دستان ما طلوع می کند.
ما
آری
ما
چله نشینان خاکیم!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر