در بایگانی کارهای روزانه می گشتم که به این یادداشت برخوردم.
اگر زنده یاد معینی کرمانشاهی بود می
گفتم ببخشد مرا که ترانۀ زیبایش را اینطور خوانده ام!!!! خوب!
خود بخود اینطور شد! دستِ خودم که نبود!؟
منظورم همان ترانۀ سنگ خاراست که زنده یاد مرضیه خوانده است.
.
.
جای آن دارد که چندی هم رهِ دریا بگیرم
موج دریا را گواهِ گیلکِ تنها بگیرم ( موج دریا را گواهِ این دلِ شیدا
بگیرم!)
گویم از رقصِ شراب وُ زخمۀ تارِ شبانه
خوانم از نقشِ خیال وُ اشکِ دیده بی
بهانه
مو به مو از دل بگویم
یادِ خاکم را بجویم
مرغ دریایی بیاید
با دلِ تنها بخواند! ( گیلکی با من
بخواند!!)
تا بداند این زمانه، می کشد آتش زبانه
در دلِ من سرکشانه
یادِ ایران، یادِ خانه!
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر