تنهایی
پنجشنبه 18 بهمن ۱۳۹۷ - 7 فوريه ۲۰۱۹
تنهایی را بر می چینم
در نا به گاهی که گاه
گریز نیست!
.
.
بر می چینم تنهایی را
بقچه ای مانند
کناری می نهم.
سکوت را می دهم
به نوای دلتنگانۀ شوپن[1]
آرام آرام
سرکشانه رام
در گوشۀ خیال وا می نهم.
آواز را به نگاهی می دهم که رفته است!
می اندیشم به صدای
گامهایی از پله ها
یک به یک
تنهایی را تنهاتر شوم
کجا می آید این!؟
باز حرفی و گپی و دیگر
هیچ!
و پرتاب می شوم
به دنیایی که جان به
لبم کرده است (می کند هنوز!)
خون است خاک وُ خاک است
خاوران
سوگ وُ سوک وُ مرگ
خبرها و حرفها ویرانگرند
هنوز
دخترکی تجاوز شده
کودکی همسر شده به پولی
سیاه
یکی میان چارپایه و
طناب تاب می خورد
و خشتکپاره ها هنوز نانپاره
ای به حسرت آه می کشند.....
و من
آه
چقدر
خسته ام!
این پا آن پا می کنم
دلم برای تنهاییم تنگ
شده است!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر