بجانِ باده که یادت شرار جانم بود
یکشنبه 21 اکتبر2012
بجانِ باده که یادت شرار جانم بود
تمام شور و شرر در غم نهانم بود
به مستی نام ترا رِنگِ شور وا می گفت
در آن میانه غمت سایه دیدگانم بود
ز سوز " گریۀ لیلی " هوار سر دادم
چنان که هق هقِ اشکی به دیلمانم بود
سکوت شب زغمآوار من خیال درید
چو هر ستاره نگاهت بر آسمانم بود
چه زخمه های دلی پرده های شب زد راست
که واژه واژه به نامِ تو بر زبانم بود
نبودی با من وُ بودی چو هست وُ نیست، دریغ
چه شاهدی زتو با مستیِ شبانم بود!؟
پیاله سوک مرا سوز کامِ من می کرد
در آن دم از تو که آهِ غم از فغانم بود
2
گیلکی
بوگفتمه بکنم دیل جه تو، می غورصا دوارم
.
بوگفتمه بکنم دیل جه تو، می غورصا دوارم
بیدم نه غورصا دوارم، نه کندنه دیلا دارم
چومانه ارسو داره، نقشه تی چوما، می ساز
شبانه درده دیلا، زخمه زخمه گه وا بوارم
هاچین بیگیفتمه سرسام، اتو کی حایرانم
بیگیفته ابرانا مانم، کی نه وارم، نه نوارم
نانی شواله کشم، واهیلم، هاتو قاقم
نانم گیرم جه تو ول، یا می غورصه جا وارم
بجانه رقصا مانی، دیل بری، دپرکانی
روزان تی ره آویرم، شب تی واستی بیدارم
چی فو زنی تی بوسوختا، تی گورشه کایا، وای
پیالا فاندرمه، تی چوما دینم، زارم
تی عکسه قابا گیرم کش، تی چومانا دم ناز
جه دوری ول گیرمه ول، هاچین اوروشوارم
گیل آوایی بی نوخون جوش زنه، ننا ده وفا
هاچین کاره خو کلا، لیسکا بوستا گه قارم
فارسی:
گفتم دل بکنم از تو از پسِ غصه ام بر آیم
دیدم نه از پسِ غصه بر می آیم نه دلِ کندن را دارم
اشک چشمها نقشِ چشمان ترا دارد، سازِ من
دردِ دلِ شبانه را زخمه زخمه می گوید باید ببارم
بیهوده کلاف سردر گم شده ام حیران هستم
ابرهای گرفته را می مانم که نه می بارم نه نمی بارم
نمی دانی شعله کشانم، سرگشته ام، حیرانم
نمی دانم از تو شعله می کشم یا از غصه ام می بارم
مثل رقص برنج را می مانی، دل می بری، خواب می بری
روزها بخاطر تو گم شده ام، شب بخاطر تو بیدارم
برا چه سوخته را، داغ شده ات را می گیرانی، وای
به پیاله نگاه می کنم چشم ترا می بینم، زارم
قاب عکسِ ترا بغل می کنم، چشم ترا ناز می دهم
از دوری شعله می کشم شعله، انگار پاک سوزانم
( مترادف فارسی که گویای "
اوروشوارم را بدهد نیافتم!)
گیل آوایی بیهوده بی قراری می کنی، وفا دیگر نیست
بیهوده روی حرف خود ایستاده، به یار لوس شده، می گوید قهرم
3
غریب
خویش و گریزان ز آشنای خودیم
هفتم مهرماه 1391/28سپتامبر2012
غریب خویش و گریزان ز آشنای خودیم
چنان شکسته زخود گشته ایم، فنای خودیم
چه ساده، گویِ کرامت به ناکسان دادیم
فغان خویش شدیم وُ به انحنای خودیم
خمیده قامتِ آن جنگلیم که سروش دار
تبر زجنگل خود کرده، ناله نای خودیم
زقاتلان خود اسطوره چون خدا کردیم
هنوز آفت خود گشته در سنای خودیم
چنین به آتش جهل و خرافه جان دادیم
چو عنتری به مقلد دنی دنای خودیم
شکوه مهر و اهورا به هیچ بشکستیم
زخود غریب وُ غریبانِ آشنای خودیم
کجا شدیم! به کجا می رویم!؟ چه می خواهیم!؟
به مرگلاخ خرافه چه گندِ نای خودیم
کنون کز آتشِ جهل وُ خرافه می سوزیم
غریبِ خاک وطن گشته در ثنائ[ خودیم
