خودکشی

داشتم فکر می کردم که همیشه یک چیزی هست که آدمی را به این زمین و زمان و جهان دور و برمان پیوند دهد. بریدن این پیوند ممکن است ساده باشد اما حفظ و محکم کردن آن با اینهمه درد و زخم و ناروایی ای که از همه جای آن می بارد، کار ساده ای نیست اما ظرافتی دارد که اگربخواهی خوب تنگت را با خودت وا کنی.

ادامه>>>

داستان گیلکی: زَباله = نیمروز آفتابی

روخانه آب ابریشما مانستی. گوسکا خو دسه پایا وازا گوده سینه ابا دوبو. لانتی نیمیز گیره واشانه مئن گوسکایا پاستان دوبو تا اونه دمه چک فارسه. آب لاکون تته رج روخانه کول افتاب گیفتان دیبید.
زباله بو زباله!چیچیر گا گلف خوشکا بو چوقال گیله سر ایجور دو وستی کی خیاله گورشا بون دره. لالیکی داره جور چیچی نن میتینگ داشتیدی. گوماره والش هاچین آدما واهیلا گودی . کره کروف زباله جان جیک نزه یی. بیجارکولا ایجور واشا گودوبو کی نشاستی برنجه مرا سیوا گودن.

ادامه>>>

دومین ویدئو کلیپ از چاردانه های گیلکی

بیست و سومین بخش از برنامه باز آفرینی و بازشناساندن زبان و ادبیات گیلکی، رنگی از رنگین کمان ادبیات بومی ایران به دوستداران و علاقمندان پبشکش می شود.

امروز دریا سر ِ بازی داشت وُ من سر ِ فریاد.‏

هوش را بگذار و آنگه هوش دار

گوش را بگذار و آنگه گوش دار

مولوی

از ماشین پیاده شدم. سرمای نه چندان آزار دهنده ای به ناگاه به صورتم زد. کلاه کاموایی ِ یادگار رفیقی، بقول خود او کلاه چریکی، را از داشبورد ماشین در آوردم و چنان تا گردن پایین کشیدم که اگر چهره ام را می پوشاند، هیچ تردیدی باقی نمی گذاشت که حتما خبری شده یا می شود از حضور من با آن هیبت غلط انداز!
زیپ دراز جلوی کاپشین را که سالهاست در این خراب مرا در گرمای خود جا داده است، تا آخرکشیدم و یقه هایش را از لبه ی کلاه چریکی نیز بر کردم.
دست در جیب کاپشین با یک کوه خیال راه افتادم. خیال از چه و که!؟ ، گفتن ندارد! آنهم در سن و سالی که هستیم با آن خاطرات قویتر از هر زمان و مکانی باشیم با هر شرایطی که بنامی اش، و جستار چه و که ی در خیالیدن هماره ی این سالهایمان بیهوده است.

ادامه>>>

خانه

وقتی که به خانه می آیم یا حتی هنوز به خانه نیامده ام اما راه خانه گرفته ام. حسی یواش یواش آمیخته به حال و هوای خانه آمدن در من جان می گیرد. حسی که مثل "قرار" گرفتن باشد، قرار گرفتنی که انگار مثل پرتاب شده ای بوده باشی که دور افتاده باشد از جایی که بوده یا قرار داشته. جایی که نقطه ثقل یا آن "جا " یا دایره یا بهتر بگویم همان گلیم زر و نیمی اش که حاکم و سلطان و همه کاره اش است و آقا بلاسری ندارد و هر کاری که دلش بخواهد یا اینکه روا بدارد، انجام می دهد و هیچ کس نیست که چشم بالای ابرویش بگوید یا اینکه حتی حق چنین کاری داشته باشد یا اینکه اجازه ی چنین کاری داده شود. حسی که باهمان خانه آمدن همراه است.

ادامه>>>

زیباترین های خاک با من

زیباترین عروسان خاک
حجله پیرایانند
پیشباز سحر

ادامه>>>

یک نجوا

ویرانه باخته دیوانه ای
مُشت کوله می کشیم
هر راه
خشمپُشته کوهواره اندوه

آه
نسل از پی نسل
خونزار کشانیم
خاوران خاک

خرمن هرمیدان آمدن

.

ایتا چاردانه

دپرکستم خــــــــیالا های بزم چو
جمخته دیل بوگوفته های وطن کو
بخواندم آی غریبی داد و بیــــداد

می امرا هم وطن بیـــــگانه تر بو

.

سه تا گیلیکی چاردانه

گیلان سبزه جه می سبزه بیجــــــاران
می جنگل، می روخانان، تیتی داران
خالی واشو چوچـــــــاقو بینه یو راب
کولوشکن، کیشکاجیک جیکه بهاران
....
بجه زولفا پریشانا گوده بـــــــــــــاد
بیجارانه هاچین شانه زنه بــــــــــاد
می دس گرواز، شلانقوزه فوزه داز
دپرکستم بیدم غـــــوربت کونم داد
.....
زمانه پــــاک بوبوسته لالیکی دار
می پا جیجا بوبوسته کس ناره کار
هاتو دو وم بیجــــارمرزا کونم داد
مره سگدوبی نا قرضه نوزولخوار
..

داستان گیلکی : پیاده بوشو تی پا واج بایه

.

پیاده بوشو تی پا واج بایه
گیل آوایی
15 فوریه 2009

<<<پاره توپا دیفاره کش خوشکه چوبانه مئن جوخاستم। ایدفایی بیدم ایجور کی وارش نودانه دپاچه یو اونه نرمه صدا می گوش بایه، اینفر خواندان دره: - آی خودا، پر فادن، من پر بیگیرم، آخ جون... رایه بابل و بابلسر بیگیرم آخ جون...جانه دیلبر .... نیمیزگیره پرچینه درزه جا می چوم دکفته سیما خانه। بیدم می سیا کور چا جان کی آب واقوشتان دره، خوره خواندان دره।>>>

ادامه>>>

چهاردانه های گیلکی، २२ مین برنامه از ویدئو کلیپها

برای دیدن ویدئو کلیپ لطفا اینجا کلیک کنید

به گفتآوری از زنده یاد شیون فومنی " اینجا را یک انگوشت بزن!!"

دلتنگی

از وطن مشتی خاک وُ
یک دریا خاطره!

دربدری
بدوش می کشم
یک کوه کله شقی
یک دشت خیال
هنوز
پا به راهم
راهی که هیچ مقصدش نیست
جز انتظارِ هماره
پرتاب می شوم
از یک سوگ تا یک خبر
از یک خشم تا یک طوفان هوار
با مشتی خاک از وطن
ویرانه داد
ساز می کنم
دلتنگ
آه که روزگار
سرسازگاری اش نیست باز
خاک
دار وُ درفش وُ خاوران

خورشید باخته
کابوس به درازا کشیده
چه سری دارد این وراونه چرخ!؟

خاک وطن
وطن
وطن
آه می کشم
وطن

.

ما همه چیز را برای ایران می خواهیم، شما چه!؟

برای خواندن مقاله اینجا لطفا کلیک کنید

.

چره نواستی تی واستی دَوَسته بالا نبم. 21مین بخش از ویدئوکلیپهای گیلکی

برای دیدن آن همینجا لطفا کلیک کنید
.

شادی نوروز را با تهیدستان میهنمان قسمت کنیم.

از همه ی یاران و هم میهنان گرامی درخواست می شود برای پیشبرد و عملی ساختن طرح تشکیل گروه های ملی در داخل ایران و آگاهی رسانی فراگیر آن به هر صورتی که امکان پذیر باشد، اقدام نمایند
پیشنهاد چنین است که گروه های ملی جهت یاری رساندن به تهیدستان میهنمان و گردآوری و توزیع کمکهای خوراکی و پوشاکی، تشکیل شود تا با همبستگی بیشتر، به استقبال نوروز برویم

 فراموش نکنیم که حکومت اسلامی با همه تلاشهای ابلهانه اش کوشیده تا نمادهای ملی و ایرانی را از بین ببرد و مراسم ماتم و عزا و بندگی را رواج دهد। اما این تلاشها نه تنها راه به جایی نبرده بلکه منادیان خرافه و جهل و بی وطنی، خود در مقابل شکوه باستانی و ملی ما ایرانیان تسلیم شده اند

 با توجه به فقر و بیکاری و تنگدستی بسیارانی از هم میهنانمان، شایسته است به یاری یکدیگرشتافته و شادمانی نوروز و سال نو را با هم قسمت کنیم। پیشتاز ان چنین حرکتی می توانند جوانان هم وطنمان باشند که با تشکیل گروهای ملی چنین حرکت انسانی را امکانپذیرتر سازند

امروز دریا به سرش زده بود!

امروز دریا هم یاغی شده بود। گردن کشی های دریا به کسی امان نداده بود که بخواهد پا بر ساحلش بگذارد و من ِ از همه جا مانده وُ از همه جا رانده، انگار به سرم زده باشند! مثل همیشه که دریا سر یاغی گری دارد و دیوانه می شود، هوای هم آوایی ام با دریا به سر می زند وُ هر چه که درگیرباشم و یا بوده باشد مرا، وا می گذارم و یک سر سوی دریا می روم و خلوت ِ با دریا। و این بار نیز شد همانی که باید می شد!
هنوز به ساحل نرسیده، وا ماندم از آنهمه خشم دریا و خلوت ساحل। آسمان ِ دلگیر هم هرچه ابر دنیا را گویی جمع کرده بود و سر دریا خالی می کرد। خوش خوشانم شد که سر به سر دریا بگذارم و با کفآلوده موجهایش به بازی بنشیم، مانند کودکی که بی کله سوی آب می رود و سراسیمه پا به آب می رساند و به هرموجی بازیگوشانه بالا و پایین می پرد، پس رفت ِموج را پیش می گرفتم و سررسیدن آن را پا به پس می گذاشتم و در گیر و دار این پس و پیش کردن دریا ، با تلفن همراه بر آن شدم که عکسهایی از یاغی گری دریا بگیرم و خلوت ساحل که گستره همیشگی اش را به دورهای مات باخته بود। عکس گرفته و نگرفته، موجی خشمآگین سر رسید و جای خشکی در پاپوش من نگذاشت و چلاپ چلاپ کنان خیز برداشتم و خط نشانی دون کیشوت وار به دریا کشیدم। و دریا یاغی گرانه به هیچ ننگاشت خط و نشانی که کشیدم। همچنان کفآلود می غرید। با خود گفتم: چه دلی دارد دریا!

جوخوفته داد، داستان گیلکی با برگردان فارسی

نهفته داد......تقدیم به همه مادران و پدران تهئ دست دیارم که با دنیایئ از عاطفه و مهر زندگئ را معنابخشیدند و غارت شده و بئ پناه ماندند و بالا نشینان فریبکار و بئ وطن، روزگارسیاه اینان را رقم زدند। باشد که در سرزمین بلازده مان همه چیز به تساوئ تقسیم شودو تنگدستئ و بئ پناهئ ریشه کن گردد>>> برای خواندن اصل داستان همینجا لطفا کلیک کنید

آخوند همان پدیده ی مار در آستین

این مقاله پیشتر نوشته و منتشر شده است. شاید بازخوانی آن خالی از لطف نباشد. برای خواندن اش همینجا لطفا کلیک کنید

داستان بلند ازیک تاهزار،هزارتایک خیال

<<<<- نه! محاکمه کردن خودم هم چنگی به دل نمی زند। محاکمه ی چی!؟، کی!؟، کجا!؟ چه آشی !؟ چه کشکی!؟ نه هیچ ثانیه از این روزگار منتظر تو ایست می کند و نه بود و نبودت فرقی برایش! اصلا خودت هستی که دنیایت را معنا می کنی و معنا می دهی. به هیچ کس و هیچ چیز هم ربطی ندارد. یک دم، یک لحظه، یک نفس کشیدنی حتی، اگر به کام تو باشد و بخواهی یا خواسته باشی آن جور که دلت خواسته، دم فرو بری و بر آری، بس ات است به این که اینهمه سینه به درانی به چیزی که هیچ چیزش به تو نیست .>>>

ادامه>>>