سه‌شنبه، بهمن ۲۹، ۱۳۸۷

یک نجوا

ویرانه باخته دیوانه ای
مُشت کوله می کشیم
هر راه
خشمپُشته کوهواره اندوه

آه
نسل از پی نسل
خونزار کشانیم
خاوران خاک
خرمن هرمیدان آمدن
.
ارسال شده توسط شورم، وبلاگِ فارسی گیل آوایی در ۱۱:۰۲

۱ نظر:

  1. زری۱ اسفند ۱۳۸۷ ساعت ۰:۲۲

    چقدر غم وغصه توی شعرهایت هست برار !! یک کمی شعرهای شاد بنویس . دل آدم میگرد آخر !! تی قوربان

    پاسخحذف

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)