پنجشنبه، فروردین ۱۳، ۱۳۸۸

یک گفتگو/a conversation

.
دنیا را آب می بُرد!، دریا را خواب می بُرد!. چنان مست در یک گستره بی انتهای آبی خلسه ناز می فروخت و گشاده دست نرد عشق می باخت که آدمی وا می ماند از این همه رام و آرامی و آن خشماگین موج از پی موج به هر چه پیش آید، کوفتن.
ارسال شده توسط شورم، وبلاگِ فارسی گیل آوایی در ۱۳:۵۷

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)