14دسامبر2011
همدمی کو، صنمی کو، دل و دلداری کو
دلبری کو، ببرد غم ز دل یاری کو
دیده خون شد ز رهِ بی گذرِ رفته بخواب
جان به لب آمده همباده ی بیداری کو
وای از این خشم فرو کوفته با حسرت و آه
جنگل آتش شد وُ آن یارِ بسرداری کو
مردم چشم من از سوگ هَزاران شده مات
حیرت از دشت سترون، دم غمخواری کو
آه از این بازی ناساز زمان همنفسا
جام خالی غم ما مانده سرِ یاری کو
نای دلگیر زتکرارِ فغان، بیداد است
شب ماتم زده را صبح سپیداری کو
ما فسردیم در این دشت بلا پرورِ سوگ
اخگری کو، شرری کو، ره و رهواری کو
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر