نیمه شب شنبه 2 اردیبهشت 1391
چه گویمت که به هر آه من تو می آیی
ز هر کرانه نگاه مرا تو می پایی
فغانم از همه بودن نبودنت اما
خوشم که جان وُ جهانی مرا، تو زیبایی
شبانِ بغضِ غریبانه ام تو همراهی
به ساز ابر نگاهم تویی که همپایی
عجب نباشد اگر می ستایمت تنها
زتاک عشق تو مستم، شراب وُ مینایی
مرا نه باده کند همدمی نه ساز شریف[1]
که زخمه زخمه تو سازی تویی که آوایی
چه گویمت؟ چه بخوانم؟ زبغض و تنهایی!
که از کرانه ی دوری شرر چه افزایی!؟
به های های نهان زآه دل ندارم باک
اگر چه بغض خموشم تویی که غوغایی
خیال مست مرا نعمه های جانسوزی
تو تاسیانِ منی همرۀ گیل آوایی!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر