یک
اشارۀ پیشگفتارانه
مانند آدمی که حس کند یا دانسته باشد که دارد به
آخرِ خطش می رسد، یکی از مشغله هایم با چنین حال و هوایی، مرتب کردن کارهای
نوشتاری ام است همچون کسی که حرفی زده باشد و در پی آن باشد که حرفش شنیده شود،
خود آستین بالا می زند و جانش را می کند! نه اینکه بازگویی حرفهایش زحمتی برای
کسانی باشد که یاری یا یاوری او را بر دوش بکشند. بلکه کارش را تا آنجا که می
تواند، خودش انجام دهد.
بحثِ خوب
یا بد بودن یا چه می دانم نشانه های پریشانفکری و آشفتگی های روحی و..... اصلا
نیست. کمترین خوبی این حس آن است که آدمی از هر ثانیه، هر نفس کشیدنش حتی!، سعی می
کند لذت ببرد.
اصلا می دانید!؟ وقتی چیزی که به اختیار آدم نیست
چرا آنچه که به اختیارش است، را خراب کند!؟
به هر روی هر چه هست، چند داستان فارسی همراه با
یادداشتهای گاهگاهی ام را در این مجموعه گرد آورده و پیش از اینکه در انبوه
بایگانی کارهایم ناپدید شوند و به تیرغیب گرفتار آیند، منتشر کرده ام. یادداشتها
را از آن نگاه در این مجموعه آورده ام که برخی از اصالت و حس بکری برخورداند و
حیفم آمد جایی نگذارم تا باقی بماند.
با مهر
گیل آوایی
اکتبر2014/مهرماه
1393
هلند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر