می دانی!؟
همه چیز جورِ دیگری ست
این سالهای ما
با "شوبرت"
خیال پر دادن،
با "شوپن"
یادها شمردن،
با
"اشتراوس"،
یک آلپ حیرانی چیدن به
هوار!
این میانه اما
با تو گفتن را
نه شوبرت
نه شوپن
نه اشتراوس
که نجواهای دیلمان می
دانند دلنشینانه تر
با اندوهواژه های سکوتِ
من!
می بینی!؟
خوب
غربت است و دوری جانِ
من!
هیچ چیز سرِ جایش نیست!
و ما هم!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر