آوایی گم هوار می شود
چونان نُتی فراموش شده
سایۀ منِ ما را
به هشدارِ ثانیه ها پیوند می زند.
پارادوکسی ست روزگار ما
منِ ما
در ما
ناپیدای همیشه همراه
آه از نهان در می آورد!
پیدای اندوهباری
که هر ثانیه بر نگاه ما نقش می زند.
ما گم شده ایم
منِ ما
بیهوده
مای مبهوت را
جدا جدا
می کشاند به ناکجا!
ما پارادوکسِ خود شده ایم
ما وُ منِ ما!
همین!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر