1
در آبیِ بی ابر
میانِ من وُ پرنده
پنجره ایست
و چشمانی بارانی!
آه
کرونای لعنتی!
2
میان من وُ پرنده
پنجره ای بارانیست
پنجره ای بارانیست
چشمانی مات
و شاخه ای در رقص پرنده ای در پرواز!
3
میان من و پرنده
پنجره ای
شاهد چشمان بارانیست
در آبیِ بی ابر!
تنهاییِ تحمیلیست
یک کرونا وُ هفت میلیارد هراسِ از هم با هم!
نگاههای تردید
در چهره های حتی آشنا
آه دارد ندارد کرونا!؟
غم انگیز است این روزهای ما
انسان از انسان هراسیدن
کاویدنِ هراس آوریست
کرونا
قرنطینه
تنهایی
دوری
دوری
و این خودِ مرگ است! اگر بماند چنین!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر