این روزها اینطورم! چطور بگویم یعنی همه اش می
نویسم کنار می گذارم تا دوباره بخوانمش درستش کنم ویرایشش کنم اما چه وقت باز چنان فرصتی حوصله ای حالی
هوایی دست دهد!؟ شیطان داند!
به هر حال هرچه هست همینطور با شما قسمت می کنم! شاید حسی،
حالی، هوایی در شما هم بگیراند! کسی چه می داند!؟:
چهارشنبه، ۱۲خرداد ۱۳۹۵
می روم اما تو گویی کوهِ غم بر شانه ام
جان من دور از دیار و روح من در خانه ام
می شوم هر جا چنانم هستم اما نیستم
هرچه هست بینم نمی بینم بجز کاشانه ام
مستِ یاد و خاطراتم در تماشای دیار
زاین همه آشفته حالی در خودم ویرانه ام
دوری از یار و دیار، ای کاش سهم ما نبود
هرکجای این جهان باشم، در ایران لانه ام
آه رفت عمری و عمری رفته است در انتظار
کوله ام سبز است سبز از میهن دُردانه ام
از پر پروانه تا برگ درخت و هر نگاه
سُکرِ خاکِ مادری در من از آن جانانه ام
بایدم طرحی دگر باشد در این آشفته زار
ور نه چون دیوانه حتی آشنا بیگانه ام!
کس نداند شور و حال این چنینم وای وای
قلب من با رقص شالی، جنگلِ گیلانه ام!
آه ای همراز وُ همراهم در این مستانه حال
مستِ مست چون آتشی شعله کشانِ خانه ام
بین چه می گویم چه می خوانم زخود با خود دریغ
می برد خاکسترم را باد رشت، لاجانه ام!!!!
گیل آوایی دل فسرد زاین سالهای تاسیان
اشک می بارد زچشمِ مات بر پیمانه ام!
.
لاجانه ام = لاهیجانم!
2
چه در نگاه تو داری که بی قرارِ تو ام
چه کرده ای که چنین عاشقانه یارِ تو ام
ببین زچشم قشنگت چو باده می نوشم
هزار طرح قشنگی مرا که کارِ تو ام
به جانِ دلشده ام رقصِ شالیزارانی
نسیم مستِ بهاری مرا، کنار تو ام
تغزلی، غزلی، شورِ عشقی، زیبایی
شراره های دلی، مستِ آن شرارِ تو ام
غریب خاطره ام، غربتِ هَزارانم
هزار شوق دلی، عشوه ای، هَزار تو ام
چه کرده ای که هنوز هم اسیر دامم، وای!؟
چه بوده ای!؟ تو چه ای!؟ من چنین به کار تو ام!
دگر ز دوری ات ای شوق بودن، ای بی تا
قرار نیست مرا بین چنین هوار تو ام
به رقص باده نگاهِ تو می شود پیدا
خرامِ خلسۀ مستی، دریغ زارِ توام
به لب رسیده مرا جان کجا شدی، ای داد
ندانی غربتِ من، بی وفا، خُمارِ تو ام!
شبانِ منتظرم، همچو خاکِ من دوری
هوار زین همه غم، من در انتظارِ تو ام
چو باده وسوسه ای، حسِ مستیِ نابی
خروش خامُشِ شوقی، چه بی قرارِ تو ام!
16اردیبهشت1393/ 6 مه 2014
3
ما که اهل رشت وُ آبادان وُ کرمانیم رفیق
اهل تبریز وُ سنندج، هم زقوچانیم رفیق
اهل زابل، زاهدان وُ خرم آباد وُ اراک
اهل بجنورد وُ بروجرد هم زتهرانیم رفیق
گرچه رشتم، ساری وُ نوشهر می بینی مرا
کرد وُ لر، گیلک، بلوچ، از بختیارانیم رفیق
چون دماوندِ بلند، ماییم شکوهِ ماندگار
با همیم، رنگین کمانیم! مهر ورزانیم رفیق
گیلکانه گر سُرایم، فارس می فهمد مرا
در گلستانِ وطن، همچون هَزارانیم رفیق
گرشمالی کاسپی موجم خروشان زاین دیار
تا خلیج فارس سروِ سرفرازانیم رفیق!
پرخروشیم همچو کارون، مهر بان زاینده رود
جاری ایم ما، اهلِ خاکِ پاکِ ایرانیم رفیق
ناتمام
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر