جمعه، دی ۲۴، ۱۳۸۹

پارادوکس ِ یک سکوت داد - گیل آوایی



آوازهای زمستانی را
آنقدر می خوانم
آنقدر می خوانم
که روزگار
فصلی دگر بزاید
از دل تک فصلی اینهمه طوفان

طوفان وُ دشت وُ یک کرانه انتظار!

خیل ِ سواران بی تاخت
نُت ِ بی آواییست که ساز خویش به باد داده است
مشت از چه خشم!؟ بگو!


ارسال شده توسط شورم، وبلاگِ فارسی گیل آوایی در ۱۴:۴۲

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)