ز آهِ آینه وارِ دلم هوار شدم
به سنگ حادثه بشکسته صد هزار شدم
به نای گریه سرشتم غمان دل صد داد
به سوگ خویش نشستم ز گریه زار شدم
چو برگِ مانده جدا باد روزگار دریغ
به هر طرف که کشاند دربدر نزار شدم
چنان کشیده به هر سو که زخم این ایام
چو آینه بشکستم چو اشک یار شدم
دلم گرفته از این تکه تکه گشتن زار
تو گویی ساز غم انگیز روزگار شدم
به گاه نیمه شبان گریه می شمارم داد
زسوگ ساز دل خود غمانه جار شدم
به خویش می نگرم داغ بی شمارانم
به عمق فاجعه باری زخون هوار شدم
تو ای سبوی تهی ای پیاله ، غم آوار
فسرده ساز شکسته چه بی بهار شدم
چه شد که ناله بر آید زشعر آوایی
بسوزم ار که نگویم چه اشکبار شدم
نیمه شب 6فوریه 2012
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر