یک اشاره
اگر خواهان دمکراسی و برپایی جامعه ای انسانی هستیم باید حق مخالفت و موجودیت مخالفانمان را محترم بشماریم. دفاع از حقوق انسانی ی تک تک شهروندان دیارمان از هر دسته و گروه و حزب و باوری که باشند، یک اصل خدشه ناپذیر باورمندان به دمکراسی و جامعه ی انسانی ست.
یکی از بلاهای دردآور و حتی شرم آور کشورهای بویژه جهان سوم، در اینجا منظورم بیشتر میهنمان ایران است، مخدوش بودن پرنسیپهای ما در برخوردهای همه تلاشگران فرهنگی/سیاسی/اجتماعی ماست. اگر معتقدیم که روزی در سرزمین ما باید قتل و نفرت و خفقان پایان یابد. اگر معتقدیم که جامعه ای امروزین با موازین امروزین که دست آورد قرنها مبارزه ی بشر برای برپایی جامعه ی انسانی ست، در میهنمان بسازیم باید از حق بی کم و کاست مخالفان خود دفاع کنیم. باید از حقوق انسانی مخالفان خود دفاع کنیم. آیا چنین می کنیم!؟
دفاع از حقوق انسانی آخوند بروجردی در زندان به همان اندازه اهمیت دارد که دفاع از محاکمه ی آمران و عاملان قتل عام زندانیان سیاسی و قتلهای موسوم به قتلهای زنجیره ای. دفاع از حقوق انسانی موسوی و کروبی به همان اندازه اهمیت دارد که دفاع از حقوق شهروندی مریم رجوی و رضا پهلوی. بحث بی در و پیکری و بی مرز و پرنسیپی نیست. بحث تحمل پذیری و برخورداری از حقوق کامل شهروندی با تمام زیر و بم و زوایای آن است. مگر نه اینکه هر "نه " برای خفقان یک صدای حتی ابله ترین و خرافه باورترین کس، نخستین گام در جهت سرکوب آزادی و پایمال کردن حقوق انسانی یک شهروند است!؟
ما برای فردای بالنده ایران ناگزیریم از زشتی های فرهنگی، سیاسی، اجتماعی که از دو استبداد هولناک سیاسی و دینی در جامعه ما ریشه دوانده و زهر آن در پیکر نسلهای تا کنون باقی مانده است، دوری کنیم. ما به تحمل مخالفان خود و نگاه به راستی انسانی به مقوله سیاست و جامعه و فرهنگ نیاز داریم. فردای ایران اگر که باید بالنده و انسانی باشد، که بی ذره ای تردید خواهد بود، باید بخود آییم و نگاهی وارسته و آزاد و انسانی بدور از چنبره ی تابوها و خوداستبدادی ها، به همه مقوله های جامعه ی خود داشته باشیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر