0
چهره ای در آینه
بیگانه وار عادت کرده است
دل دادن به دیروزها.
این میانه اما
درختِ نارنجِ من هنوز
مرا به بیرونِ پنجره می برد
با کشکرتی[1] که هر روز
می آید
می برد
می پرد
می رود!
1
دیروزها را کندن
دل که دست تو نیست جان من!
هر روزِ ما
این روزها
به دیروزها رشک می برد!
2
در برویم باز می شود
پنجره هم
شیشه ای
فاصله مرا به رخ می کشد
تا بینهایتِ نگاه من!
آهِ من است وُ رقص برگی
که هر بار بر بالِ باد
تاب می خورد!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر