عاشقانه هایم را
دیریست
پرنده ای می خواند
برگی می رقصد
موجی به نجوا در گوش دریا هم.
و من
به هر گام
خیال می گیرانم
سایه ای مانند
که در بازیگوشیِ ابر
گم می شود
درست مثل منِ من در من!
تنهاییِ پارادوکسی ست
با همِ بی هم!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر