یار ِدلسوخته ای کو که غم ما ببرد
زخمه ی تار و نوایی که به یغما ببرد
آتشی در دل ِما شعله کشان می خواند
باده ای آر که دیوانه ی شیدا ببرد
جان به لب خسته از این دشت بلاییم دریغ
یار دریا دل ِ ما نیست به دریا ببرد
رند ما را که به زخم دلمان مرهم بود
همرهی باید از او دل به شکیبا ببرد
نه سبوییست نه یاری به فغان آمده ایم
دیده خشکیده چرا آه و دریغا ببرد
مطربی بود و هم آوایی جانسوز، چه شد
آنکه با نای و نوایی غم دلها ببرد
اشک می آید و گه گاه به نازی برود
دیده دریا نشود تا همه غمها ببرد
نازنینا به هوای دل غمگین بنواز
دلنوایی که سکوت تن و تنها ببرد
گیل آوایی به غم خویش فغان کرد ولیک
آتشی نامد از آن تا زتو سرما ببرد
گیل آوایی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر