در شب بی سحران ما همه دل دریاییم
پر خروشیم وُ چو خورشید سحر می آییم
ما همان جاری آرامیم وُ گه خشم
آوار
که سحر را ز دلِ یاریِ هم می زاییم
همچو دریاییم وُ رامیم وُ گهی سرکشِ مست
سینه ها گسترۀ روشنِ هر فرداییم
ما صبوران رهِ عشقِ به انسانیم وُ لیک
به سحر دلشده ایم وُ ره شب نستاییم
راه گه سخت وُ سترون، گهی پرچالش وُ داغ
دل قوی دار که چون باده ترا میناییم
چشمه ساریم صبورانه شکوهیم و زلال
نقش خود در دلِ ما بینی که ما شیداییم
سربدارانه به میراثِ سحر در راهیم
گر تو هم همسفری، آی، که نامیراییم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر