آغوشگاهِ دلدادگیست کرانۀ چشمان مات
دریغ، سایه روشنِ ناروایی ست
آه که دورهای خیال
چه بیتاب می شمارد آرزوهای بر باد!
شقایق تاب می خورد،
حسرت حسرت که این خاک،
اسارت دیوانگان را بجان آمده است!
آتش آتش خشم
وای مشتافریادی اگر
مرگ یک بار
شیون هم.
همین!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر