طوفانِ یاد توست!،
یا
بیدادِ این همه! دلتنگی،
وای
که خانه خرابِ بی تو بودنم هنوز!
می آیی وُ وسوسه می زایی،
درگاهانِ بی گاهی که روزگار
هیچگاه چنین بی دریغ نبود، گیراندن!،
به آهی که نبودنِ ترا به هر نفس هوار می کشم!
و تو نقش می زنی بی خیال
دیوانه ای ترا
هر بام و شام
مات
به حیرانی می شمارد
هستی
نیستی
باشی
نباشی
و چنین است
لی لی کنانِ کودک خیال وُ کوهِ تردیدهای
بودن نبودن!
آه از این کودکی ی خیال وُ انبوهی ی یک
کوه! ویرانگی!
.
همین!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر