غریب خویش و گریزان ز آشنای خودیم
گیل آوایی
هفتم مهرماه 1391/28سپتامبر2012
غریب خویش و گریزان ز آشنای خودیم
چنان شکسته زخود گشته ایم، فنای خودیم
چه ساده، گویِ کرامت به ناکسان دادیم
فغان خویش شدیم وُ به انحنای خودیم
خمیده قامتِ آن جنگلیم که سروش دار
تبر زجنگل خود کرده، ناله نای خودیم
زقاتلان خود اسطوره چون خدا کردیم
هنوز آفت خود گشته در سنای خودیم
چنین به آتش جهل و خرافه جان دادیم
چو عنتری به مقلد دنی دنای خودیم
شکوه مهر و اهورا به هیچ بشکستیم
زخود غریب وُ غریبانِ آشنای خودیم
کجا شدیم! به کجا می رویم!؟ چه می خواهیم!؟
به مرگلاخ خرافه چه گندِ نای[1] خودیم
کنون کز آتشِ جهل وُ خرافه می سوزیم
غریبِ خاک وطن گشته در ثنائ[2] خودیم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر