خاوران...

آن بامداد
که برنیامده خورشید

از تیغ کوه
آمد بسوی تو یاری
شنیده بود
رگبار و دار
از اوین

آمد ش خبر
تا بامداد نبودش توان ماندن و ُ

اندوه وُ

ناله سوگ

راهیِ خاوران
سرگشته
از پی گوری که تازه بود

گوری دراز و ُ
یاری
به سینه ی یاری

هریک
تا بی انتهای اشک وُ

خشم

دستت
جوانه زد
یادت
ترانه گشت
خشمت
به مشت هزاران

گشوده بال
فریاد شد
از خاوران