چهارم نوامبر 2011
چون ساحلی غنوده به دامانِ تو که دریایی
کرانه ام، به نظرگاهِ من تو زیبایی
منم که مستِ خرامانِ تو هوار کشم
تویی، تو جان وُ جهانم بهانه، شیدایی
مرا که دلشده ام، دلبرانه چون دریا
به هر کرشمه چو موجی، گُمی وُ پیدایی
به شور وُ حس قشنگت چو باده ای شبِ من
شکوه مستی ی ساز وُ نوا، تو بی تایی
عجیب نیست منِ گم شده چو ویران مست
به خلسه های شبانه چو جام هم پایی
نگاه ماتِ مرا می شماری با هر موج
نوای شورِ مرا همنوایی، چون نایی
خیال پا به گریز مرا تو می رانی
چو پاره ابر گریزان خیال می زایی
ببین، به گاه پریشانی ام تو آرامی
ز تاسیانی خموشم، تویی که غوغایی
به بی قراری ی من تو چو زخمه ی تاری
به پرده پرده ی آواز من تو می آیی
ترا چه گویم از این خسته ساحل ِ متروک
تو بودنی تو سرودی تویی که دنیایی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر