چه جای اشک، تو خود خشم روزگار منی
هوای بودن وُ ماندن به کارزار منی
گذشت وَهْم وُ خیالی که ره نبُرْد ما را
ز آتشی که بجان زد تو یار غار منی
چو اشک چشم تو پاکم چه باکم از آتش
گذر کنم بسلامت تو راهوار منی
مرا مبین که خموشم به دل هَزارانم
شبان دلشدنم زخمه زخمه تار منی
دل مرا تو صبوری دهی چو می آیی
تو شهد شعر و شرابی همه شرار منی
اگر که دورم وُ تنها، اگر زغم آوار
به بی قراری دل دلخوشم قرار منی
به گامهای کنون پا به پا تو می آیی
به سنگفرش هیاهو تو در کنار منی
چه باکم ار که زمان چون تبر سخن راند
تو حسِ بودنِ سبزانه ای، بهار منی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر