وقتی سکوت
رسمِ روزگارِ تحمیلی ست!
وهمِ تو وُ مترسکِ این سیاهی!
دوامِ روزمرّه-گیست!
می دانی!؟
فریاد
رمزِ گذرِ شبهای بی چشم وُ روست!
کودکانه های من
گواهِ من است
بارها پرده های وَهم دریدن!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر